Brooks Williams, hier heb ik nog nooit van gehoord, hoor ik jullie al zeggen! Onterecht, want dit is ondertussen reeds zijn drieëntwintigste cd in een carrière die nu al 30 jaar duurt. Hij begon zijn muzikale loopbaan in Statesboro in Georgia, een stadsnaam die bluesliefhebbers als muziek in de oren klinkt, al was het maar door de klassieker "Statesboro Blues" van Blind Willie Mc Tell. Zijn echte doorbraak kwam echter in de club scène van Boston, Massachusetts, waar een jonge Brooks zijn eigen zuiderse Americana bluesroots vormde door keihard te werken en bijna elke avond op te treden.

Ondertussen, duizenden kilometers en 30 jaar later, verdeelt hij zijn tijd tussen het Britse Cambridge en zijn geliefde Boston, een Trans-Atlantisch leven. Bovendien blijft hij een echte wereldreiziger, een veel voorkomend fenomeen, de rusteloze muzikant. Van Istamboel tot Toronto, van Dallas tot Dublin, van Detroit tot Glasgow, op alle podia voelt hij zich thuis en het reizen geeft hem inspiratie. Zijn voorliefde voor het verre Engeland stamt reeds van de jaren negentig toen zijn Piedmont-, Delta- en Texas blues daar zeer goed ontvangen werd. Voor zijn 30ste jubileumtournee die hij binnenkort gaat starten heeft Williams nu een album met zijn favoriete nummers uit zijn backcatalogus opgenomen. De nummers, die op dit nieuwe album "Work My Claim" staan, strekken zich uit over al die jaren van zijn carrière en zijn nu nog net zo relevant als toen ze voor het eerst werden uitgebracht. Op de cd spelen enkele van Brooks' muzikale vrienden mee, waaronder John McCusker (Mark Knopfler, McCusker McGoldrick en Doyle, Heidi Talbot), Christine Collister (Richard Thompson, Daphne's Flight), Jim Henry (Eliza Gilkyson, Tracy Grammer, The Boxcar Lillies), Aaron Catlow (Yola Carter, Sheelanagig, Hawes & Catlow), Ralf Grottian (The Bluescats) en Phil Richardson (Claypath).

Brooks Williams brengt een origineel bluesgeluid met sterke Americana invloeden, hij is een meer dan uitstekende gitarist en staat in de lijst van de top 100 van akoestische gitaristen, met in zijn onmiddellijke nabijheid Chet Atkins en Leo Kottke om er slechts twee te noemen. Taj Mahal, Little Feat, Chris Smither en Maria Muldaur waren artiesten waarmee hij het podium deelde, terwijl hij voor enkele vroegere producties samenwerkte met bekende producers als Colin Linden (Blackie & Rodeo Kings) en Phil Madeira (Buddy Miller / Emmmylou Harris). Als je deze namen hoort en zeker het hoge niveau van deze cd na beluistering, kan je moeilijk begrijpen dat deze singer-songwriter en bluesgitarist / zanger hier niet op een veel grotere naambekendheid kan rekenen. Gelukkig zijn wij van Rootstime er echter nog om jullie op dit talent attent te maken, moest dit tenminste nog niet het geval zijn. Zijn tour begint binnenkort in de USA, vervolgens in de UK en slechts een kleine doortocht in Nederland. Want wie Brooks aan het werk wil zien, zal zich moeten verplaatsen naar Haarlem, want De Waag heeft Brooks geboekt om daar op zondag 29 maart op te treden.

Brooks Williams leunt op de ouderwetse country blues met een moderne muzikale aanpak: het gevoel van de soul en verhalen in de traditie van de folk. Met zijn ervaring schrijft hij veel, eigen materiaal dat hij ondersteunt met fenomenaal gitaarwerk. Hij is niet alleen een bijna onnavolgbaar goede gitarist, maar ook een zanger met een lenige stem. Blues en folk versmelten bij hem tot een organisch geheel en het wonderlijkste daarbij is de totale ontspannenheid die Williams tentoonspreidt – alsof het hem allemaal maar komt aanwaaien. Ook zijn nieuwe cd "Work My Claim" ademt die relaxedheid uit, zoals in het openende "Inland Sailor", de titel van het album uit 1994 waarmee hij zijn carrière begon. Brooks schildert in deze song een beeld in woorden van de draaiende getijden, de dramatische beweging van de wind, de turbulente golven onder zijn voeten, de spookachtige kreet van de meeuwen en de geur van de zee. De vibe wordt versterkt door de begeleiding van viool, mandoline en harmonium die samen met Brooks' stuwende gitaarritme en vloeiende zang een crescendo bereiken.

Het was Dave Alvin die de tijdloze klassieker "King Of California" schreef. Tegen de tijd dat Brooks het in 2013 opnam was hij in staat om het de zijne te maken. Deze laatste versie brengt het lied naar een nieuw niveau met de etherische steun van Jim Henry's mandoline en de fluitspel van Aaron Catlow en John McCusker. Williams heeft een behoorlijke reputatie opgebouwd als een volmaakte verteller, zoals in het nummer, "Frank Delandry", de New Orleans gitarist die onder mysterieuze omstandigheden stierf. Het contrasterende licht en de schaduw van Brooks' stem en gitaar maximaliseren de spanning van dit innemende verhaal. "Seven Sisters", uit het veelgeprezen gelijknamige album uit 1997, is rijk aan beeldtaal van deze kleine bergketen in de Pioneer Valley van Massachusetts en is weer een ander staaltje van zijn songwriting. Brooks bevestigde zijn bluesroots nog in 1995 toen Knife Edge werd uitgebracht, met de oude Doc Watson-track "You Don't Know My Mind", waarbij Ralf Grottian's harmonica er nu nog meer authenticiteit aan toevoegt. Williams bewijst dat hij hedendaagse bluesnummers kan schrijven, zoals in het daar opvolgende "Here Comes The Blues".

Twee andere nummers van het meest recente album, Lucky Star, krijgen een nieuw jasje aangemeten. "Jump That Train" is een mooie aanvulling op het repertoire van memorabele treinsongs uit de bluesgeschiedenis dankzij Brooks' briljante slidegitaar en krachtige vocale duet met Collister. "What What It Takes" is getransformeerd van een tranentrekkende ballade op Lucky Star naar een ragtime-gefundeerde, nadrukkelijke liefdeszang. Op "Georgia" is Brooks nostalgisch over zijn geboortestad, "the Piedmont's crowning jewel", weerspiegeld in de ingewikkelde ‘finger picking’ stijl van het gitaarspel, en dat is heel mooi. "Mercy Illinois" is het verhaal van een tragedie in een kleine stad, de muziek is minder belangrijk dan het ware verhaal. Het is pure vreugde om Williams solo te horen spelen en om te zien hoe hij de tekst met zo'n gevoel en intensiteit aflevert terwijl hij akoestische gitaar speelt met handigheid en verlangen, een scenario dat we horen op Duke Ellington's "I Got It Bad (And It Ain't Good)". Dit is akoestische blues op zijn best. Het ritmische "My Turn Now" is een passende finale van dit 12 nummers tellende album.

Brooks Williams heeft de afgelopen 30 jaar zijn vakmanschap verfijnd en een geluid ontwikkeld dat hij uniek heeft gemaakt door gebruik te maken van de genres waarmee hij is opgegroeid en deze opnieuw te bewerken. Maar onderaan de streep is de man wiens stem praktisch net zo warm, vriendelijk en ontspannen is als zijn gitaarspel, vooral een pretentieloze singer-songwriter geworden. Dat geldt zeker voor zijn "Work My Claim", waarop hij rustig de tijd neemt om deze songs uit te werken, veelal kalme, warme folk-blues nummers. Brooks Williams is een allround vakman die zijn songs op een persoonlijke wijze benadert, en een gedreven artiest, die soepel manoeuvreert tussen laidback en energieke passie. Laat ons dus hopen dat hij met deze nieuwe cd op wat meer aandacht mag rekenen, want Brooks Williams is een artiest die al uw aandacht volledig verdient. "Work My Claim" is dan ook veel meer dan een album, het is een carrièrebepalend statement, een belangrijke erfenis !